Ο Μαρσελίνο ήταν ένα τσιγγανόπουλο γεννημένος το 1973 στην Αγία Βαρβάρα. Ήταν πολύ αγαπητό παιδί σε όλους και είχε πολύ μεγάλο ταλέντο στο ποδόσφαιρο παίζοντας στον Κεραυνό Αγίας Βαρβάρας. Ο πατέρας του ήταν έμπορος ηλεκτρονικών ειδών από την Ταϊβάν . Στις αρχές της δεκαετίας του '90 μία ομάδα από συγγενείς και φίλους απήγαγαν τον Μαρσελίνο και ζητούσαν 150 εκατομμύρια δραχμές. Στην κηδεία του άτυχου τσιγγάνου ένας από αυτούς είχε το θράσος και σήκωσε το φέρετρο ενώ άλλος από τους δράστες τρώγοντας ένα βράδυ με τους συγγενείς και τους γονείς του Μαρσελίνο έλεγε εκνευρισμένος: <<Αν πιάσω αυτούς που τον σκότωσαν θα τους φάω ζωντανούς>>.
Την Κυριακή το μεσημέρι 18 Μαρτίου του 1990 μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο απαγωγής. Δύο από τους δράστες πλησίασαν τον Μαρσελίνο στην καφετέρια που καθόταν και του είπαν ότι ήξεραν ποιοί του είχαν πάρει το ραδιομαγνητόφωνο από το αυτοκίνητο και με λίγα χρήματα θα το έπαιρναν πίσω. Στην ουσία ήταν οι ίδιοι που του το είχαν πάρει. Το άτυχο παιδί συμφώνησε και έφυγε μαζί τους για την περιοχή του Σχιστού όπου θα έπαιρναν το ραδιομαγνητόφωνο. Εκεί τους περίμεναν άλλοι τρείς από την συμμορία. Οι συγκεκριμένοι φορώντας κουκούλες όρμησαν στον νεαρό ποδοσφαιριστή και τον έδεσαν. Πυροβόλησαν στον αέρα έτσι ώστε οι υπόλοιποι που πήγαν εκεί τον νεαρό να φύγουν γρήγορα. Υποτίθεται φοβισμένοι. Τον έβαλαν μέσα σε ένα αμάξι καλύπτοντας το πρόσωπο του και τον οδήγησαν προς το Χαϊδάρι σε ένα συγκεκριμένο διαμέρισμα.
Το βράδυ ο Μαρσελίνο δεν γύρισε σπίτι. Οι γονείς του ανησύχησαν γιατί το παιδί τους δεν είχε επικοινωνήσει μαζί τους και το μυαλό τους πήγαινε στο κακό. Την επόμενη μέρα πήγαν και το κατήγγειλαν στο τοπικό αστυνομικό τμήμα. Στο διαμέρισμα οι απαγωγείς κράτησαν για πέντε μέρες τον Μαρσελίνο δεμένο και φορώντας του κουκούλα. Ο εγκέφαλος της απαγωγής επικοινωνούσε συνέχεια στον πατέρα του θύματος ζητώντας του λύτρα για την απελευθέρωση του γιού του. Τα τηλεφωνήματα γίνονταν από διάφορα καρτοτηλέφωνα. Μάλιστα είχαν ηχογραφήσει την φωνή του νεαρού για να γίνουν πιο πιστευτοί.
Μέρα με την μέρα τα τηλεφωνήματα γίνονταν όλο και πιο απειλητικά προς την οικογένεια ζητώντας τα 150 εκατομμύρια δραχμές τώρα ή αλλιώς θα τον σκότωναν. Η οικογένεια είχε μαζέψει μόλις τα 30 εκατομμύρια. Οι απαγωγείς βλέποντας ότι η οικογένεια καθυστερούσε για τα λύτρα υπέθεσαν ότι ο Μαρσελίνο είχε γνωρίσει δύο από αυτούς που ήταν και φίλοι του. Έτσι πήραν την απόφαση να τον σκοτώσουν. Έβαλαν τον Μαρσελίνο σε ένα φορτηγό και τον οδήγησαν σε μία ερημική περιοχή. Εκεί είχαν έτοιμο έναν λάκκο μισό μέτρο βάθος. Του είπαν να μπει μέσα όρθιος. Τον σημάδεψε ένας από τους απαγωγείς με το περίστροφο και πήρε αυτός την απόφαση να τον πυροβολήσει. Οί άλλοι τρείς δίστασαν γιατί ήταν παιδικοί και αδελφικοί του φίλοι. Το θανατηφόρο χτύπημα έγινε. Δύο σφαίρες ξάπλωσαν στο έδαφος τον άτυχο νέο. Η μία τον χτύπησε στην καρδιά και η άλλη στον αυχένα. Έπεσε νεκρός μέσα στον λάκκο. Μετά άρχισε η ταφή του και στην συνέχεια αποχώρησαν. Παρά το γεγονός ότι το θύμα ήταν νεκρό συνεχίζοντας τα τηλεφωνήματα προς την οικογένεια για την καταβολή των λίτρων. Τελικά δεν τα πήραν ποτέ γιατί δεν όρισαν ούτε τόπο ούτε τρόπο καταβολής τους.
Την τρίτη 19 Ιουνίου 1990 αποκαλύφθηκε το πτώμα του άτυχου τσιγγάνου που συγκλόνισε όλο το πανελλήνιο. Τα τσοπανόσκυλα ενός κτηνοτρόφου ξέθαψαν το άψυχο κορμί του. Ο κτηνοτρόφος ειδοποίησε αμέσως την αστυνομία. Το θέαμα ήταν φρικτό!! Το σώμα του ήταν ακέφαλο. Το κεφάλι του βρέθηκε πενήντα μέτρα μακριά από το σημείο ενώ το ένα του χέρι δεν βρέθηκε ποτέ. Το είχαν κατασπαράξει τα ζώα. Οί γονείς αναγνώρισαν το παιδί τους και σε αυτό βοήθησε μία χρυσή αλυσίδα και τα κλειδιά από το αυτοκίνητο του που βρίσκονταν μέσα στο εσώρουχο του. Η αστυνομία ήταν πολύ κοντά στους απαγωγείς και τελικά η υπόθεση εξιχνιάστηκε πλήρως με τις πρώτες συλλήψεις και τις ομολογίες των δραστών.
Έναν χρόνο αργότερα έγινε η δίκη στους οχτώ από τους εννιά δράστες διότι ο ένας δεν είχε συλληφθεί ακόμα. Η δίκη ήταν πολύ επεισοδιακή. Οι συγγενείς και οι φίλοι του Μαρσελίνο αρκετές φορές επιτέθηκαν εναντίον των κατηγορουμένων παρά τα δρακόντεια μέτρα της Αστυνομίας. Το δικαστήριο εξέδωσε βαρύτατες ποινές και για τους οχτώ. Ο μοναδικός που δεν είχε συλληφθεί τελικά εντοπίστηκε στη Νέα Υόρκη μετά από συνεννόηση με το FBI. Έτσι τελείωσε μία τραγική υπόθεση που την δεκαετία του '90 είχε συγκλονίσει όλη την Ελλάδα. Ένα νέο παιδί με όνειρα και φιλοδοξίες έχασε την ζωή του από παιδικούς του φίλους που ήταν για αυτόν πέρα από κάθε υποψία. Δυστυχώς όμως δεν ήταν και η τελευταία απαγωγή και δολοφονία. Μετά από δύο περίπου δεκαετίες μία σχεδόν παρόμοια απαγωγή συγκλόνισε την Ελλάδα. Ήταν του Μάριου Παπαγεωργίου. Ένα νέο παιδί που το πτώμα του δεν έχει βρεθεί ακόμα. Ένα παιδί που εμπιστεύτηκε, άθελα του, τους δικούς του ανθρώπους. Αυτούς πού τους ένιωθε οικογένεια του χωρίς να ξέρει ότι θα ήταν οι ίδιοι που θα του έκοβαν το νήμα της ζωής του.
Την Κυριακή το μεσημέρι 18 Μαρτίου του 1990 μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο απαγωγής. Δύο από τους δράστες πλησίασαν τον Μαρσελίνο στην καφετέρια που καθόταν και του είπαν ότι ήξεραν ποιοί του είχαν πάρει το ραδιομαγνητόφωνο από το αυτοκίνητο και με λίγα χρήματα θα το έπαιρναν πίσω. Στην ουσία ήταν οι ίδιοι που του το είχαν πάρει. Το άτυχο παιδί συμφώνησε και έφυγε μαζί τους για την περιοχή του Σχιστού όπου θα έπαιρναν το ραδιομαγνητόφωνο. Εκεί τους περίμεναν άλλοι τρείς από την συμμορία. Οι συγκεκριμένοι φορώντας κουκούλες όρμησαν στον νεαρό ποδοσφαιριστή και τον έδεσαν. Πυροβόλησαν στον αέρα έτσι ώστε οι υπόλοιποι που πήγαν εκεί τον νεαρό να φύγουν γρήγορα. Υποτίθεται φοβισμένοι. Τον έβαλαν μέσα σε ένα αμάξι καλύπτοντας το πρόσωπο του και τον οδήγησαν προς το Χαϊδάρι σε ένα συγκεκριμένο διαμέρισμα.
Το βράδυ ο Μαρσελίνο δεν γύρισε σπίτι. Οι γονείς του ανησύχησαν γιατί το παιδί τους δεν είχε επικοινωνήσει μαζί τους και το μυαλό τους πήγαινε στο κακό. Την επόμενη μέρα πήγαν και το κατήγγειλαν στο τοπικό αστυνομικό τμήμα. Στο διαμέρισμα οι απαγωγείς κράτησαν για πέντε μέρες τον Μαρσελίνο δεμένο και φορώντας του κουκούλα. Ο εγκέφαλος της απαγωγής επικοινωνούσε συνέχεια στον πατέρα του θύματος ζητώντας του λύτρα για την απελευθέρωση του γιού του. Τα τηλεφωνήματα γίνονταν από διάφορα καρτοτηλέφωνα. Μάλιστα είχαν ηχογραφήσει την φωνή του νεαρού για να γίνουν πιο πιστευτοί.
Μέρα με την μέρα τα τηλεφωνήματα γίνονταν όλο και πιο απειλητικά προς την οικογένεια ζητώντας τα 150 εκατομμύρια δραχμές τώρα ή αλλιώς θα τον σκότωναν. Η οικογένεια είχε μαζέψει μόλις τα 30 εκατομμύρια. Οι απαγωγείς βλέποντας ότι η οικογένεια καθυστερούσε για τα λύτρα υπέθεσαν ότι ο Μαρσελίνο είχε γνωρίσει δύο από αυτούς που ήταν και φίλοι του. Έτσι πήραν την απόφαση να τον σκοτώσουν. Έβαλαν τον Μαρσελίνο σε ένα φορτηγό και τον οδήγησαν σε μία ερημική περιοχή. Εκεί είχαν έτοιμο έναν λάκκο μισό μέτρο βάθος. Του είπαν να μπει μέσα όρθιος. Τον σημάδεψε ένας από τους απαγωγείς με το περίστροφο και πήρε αυτός την απόφαση να τον πυροβολήσει. Οί άλλοι τρείς δίστασαν γιατί ήταν παιδικοί και αδελφικοί του φίλοι. Το θανατηφόρο χτύπημα έγινε. Δύο σφαίρες ξάπλωσαν στο έδαφος τον άτυχο νέο. Η μία τον χτύπησε στην καρδιά και η άλλη στον αυχένα. Έπεσε νεκρός μέσα στον λάκκο. Μετά άρχισε η ταφή του και στην συνέχεια αποχώρησαν. Παρά το γεγονός ότι το θύμα ήταν νεκρό συνεχίζοντας τα τηλεφωνήματα προς την οικογένεια για την καταβολή των λίτρων. Τελικά δεν τα πήραν ποτέ γιατί δεν όρισαν ούτε τόπο ούτε τρόπο καταβολής τους.
Την τρίτη 19 Ιουνίου 1990 αποκαλύφθηκε το πτώμα του άτυχου τσιγγάνου που συγκλόνισε όλο το πανελλήνιο. Τα τσοπανόσκυλα ενός κτηνοτρόφου ξέθαψαν το άψυχο κορμί του. Ο κτηνοτρόφος ειδοποίησε αμέσως την αστυνομία. Το θέαμα ήταν φρικτό!! Το σώμα του ήταν ακέφαλο. Το κεφάλι του βρέθηκε πενήντα μέτρα μακριά από το σημείο ενώ το ένα του χέρι δεν βρέθηκε ποτέ. Το είχαν κατασπαράξει τα ζώα. Οί γονείς αναγνώρισαν το παιδί τους και σε αυτό βοήθησε μία χρυσή αλυσίδα και τα κλειδιά από το αυτοκίνητο του που βρίσκονταν μέσα στο εσώρουχο του. Η αστυνομία ήταν πολύ κοντά στους απαγωγείς και τελικά η υπόθεση εξιχνιάστηκε πλήρως με τις πρώτες συλλήψεις και τις ομολογίες των δραστών.
Έναν χρόνο αργότερα έγινε η δίκη στους οχτώ από τους εννιά δράστες διότι ο ένας δεν είχε συλληφθεί ακόμα. Η δίκη ήταν πολύ επεισοδιακή. Οι συγγενείς και οι φίλοι του Μαρσελίνο αρκετές φορές επιτέθηκαν εναντίον των κατηγορουμένων παρά τα δρακόντεια μέτρα της Αστυνομίας. Το δικαστήριο εξέδωσε βαρύτατες ποινές και για τους οχτώ. Ο μοναδικός που δεν είχε συλληφθεί τελικά εντοπίστηκε στη Νέα Υόρκη μετά από συνεννόηση με το FBI. Έτσι τελείωσε μία τραγική υπόθεση που την δεκαετία του '90 είχε συγκλονίσει όλη την Ελλάδα. Ένα νέο παιδί με όνειρα και φιλοδοξίες έχασε την ζωή του από παιδικούς του φίλους που ήταν για αυτόν πέρα από κάθε υποψία. Δυστυχώς όμως δεν ήταν και η τελευταία απαγωγή και δολοφονία. Μετά από δύο περίπου δεκαετίες μία σχεδόν παρόμοια απαγωγή συγκλόνισε την Ελλάδα. Ήταν του Μάριου Παπαγεωργίου. Ένα νέο παιδί που το πτώμα του δεν έχει βρεθεί ακόμα. Ένα παιδί που εμπιστεύτηκε, άθελα του, τους δικούς του ανθρώπους. Αυτούς πού τους ένιωθε οικογένεια του χωρίς να ξέρει ότι θα ήταν οι ίδιοι που θα του έκοβαν το νήμα της ζωής του.
